اشعار

خون دل‌های علی گل کرد بر فرق سرش          می‌برد این دستۀ گـل را برای هـمسرش

آنکه عمری کرد دلجوئی ز پا افـتـاده را          حال می‌ریزد گـل از خون در میان بسترش

مسجد و محراب و منبر در فروغی از خلوص          مـحشـری دیـدنـد در حـال نـماز آخـرش

بعد زهـرا با همان عشق و  محبت بارها          دیـد زهـرا را ولیـکن در نگـاه دخـترش

کم کم از پا می فتاد این شمع و از غم زینبش          بال و پر میزد چنان پروانه در دور و برش

گفت عباسم علمـدار حسـین مـن تو باش          این وصیت نامه را بنوشت با چشم ترش

گفت با پروانه های خویشـتن پنـهان کنند          همچو زهرا نیمه شب در خاک غم خاکسترش

پُر شد از شهد شهادت تا که جامش عشق گفت          ساقی کوثر رود امشـب به سوی کوثرش

از سخن گفتن وفائی گر که کم کم شد خموش          قطره قطره اشـک می افتاد روی دفترش

نمک و شیـر را به دستش داد           بـا هـزار و یـک آرزو دخـتـر

گـفت ای دخـتـرم کـجـا دیـدی           دو غـذا روی سـفــرۀ حــیــدر

دخـتـرش دسـت را جـلو آورد           تـا نمـک را ز سـفـره بـر دارد

تا که در هم نگاهشان گره خورد           دیــد بـابــا دوچـشــم تــر دارد

گـفـت بـابـا که دخـترم امـشب           زخـم های دلـم عمیـق تر است

از روی سفـره شیـر را بردار           که علی با نمک رفیق تر است

بـعد افطـار بـا دو دیـدۀ خـیس           گـرچه بـا دخـتـرش تبـسم کرد

حـال بـابـا عجیـب بود عجیب           دخترش دست و پای خود گم کرد

دید هر لحظه بی قرارتر است           آن ابرمرد بی نظیـر و شـجاع

خیره می شد به آسمان، می خواند          زیـر لب آیـه هـای اسـتـرجـاع

شـب بـه نـیـمه رسیـده و دیگر          مــوقــع رفــتــن امــیــر شــده

کـودکـان گـرسـنـه مـنـتـظـرند          حرکـت کـن عـلی که دیر شده

پس عبا را به دوش خود انداخت          کیسه را پر ز نان وخرما کرد

مثل هرشب پس از " به نام خدا          یـک تـوسـل بـه نام زهرا کرد

در دلش مجلسی ز روضه به پا          بــاز بـا قـصـۀ جـوانـــش شــد

فقط انگار روضه خوان کم داشت          درب و دیوار روضه خوانش شد

سمت مقصد، علی که حرکت کرد          نـاگهـان چــشـم اوبـه در افتـاد

در برایش چه روضه ای می خواند          یـاد گـیـسـوی شـعلـه ور افـتاد

شعله ها را کمی خنک تر کرد          اشـک چـشـمـان حـیـدر کـرار

در هیـاهـوی روضـه هـای در          نمکی هم بـه روضه زد دیوار

بـعـد مـرغـابیـان داخل صحن          مـیــخ در ســد راه مــولا شــد

حــرف مـیـخ دری وسـط آمـد          در دل بــوتــراب غــوغـا شـد

قلـب حیـدر رهـا شـد از کـوفه          رفــت ســمـت مـدیــنـۀ زهـرا

تـیزی میـخ یـکطـرف، وای از          داغـی مـیــخ وســیـنــۀ زهـرا

مـرتضی نـاگهان بـه خـود آمد          میخ را از عبای  خود وا کرد

پای خود را درون کوچه گذاشت          یـاد کـوچه دوبـاره غوغا کرد

بعد از آن بیـن کوچـۀ تاریک          در دلـش شـور و همـهمه افتاد

در سکـوت شـبی پر از غصه          یـاد تــشـیــیـع فــاطـمـه افـتـاد

قــلبـش از بـی وفـایی مـحـض         تک تک مردمان کوچه گرفت

بی وفـایی هـوای خواندن کرد         روضه را از دهان کوچه گرفت

کـیسه کـم کم سبک شد ومولا          سـهـم خـرمای کـودکان را داد

داشـت کـم کـم دم اذان می شد          کـاخرین قرصهای نان را داد

آسـمـان و زمـیـن هـمـه مـحـو          قـدرت گـام اسـتـوار عـلیـست

سـمت مسـجد روانـه شد حیدر          ابـن مـلجم در انـتظار علیست

رکـعتی بـا خدای خـود دل داد          بــعــد افـــتــاد روی ســجــاده

بین مـحراب غرق خون خـود          فـاتـح خــیـبــر اســت افــتــاده

بـی رمـق گفت وای اگـر بـیند          غـرق خـون پیکـر مـرا زینب

کاش می شد سـرم شـود بسـته          تـا نــبـیـنـد ســر مـرا زیــنـب

روضه اینجا رسید و دلخونها          دل بـه دریـای رسـتخـیز زدنـد

روضه خوانهای شعر نوزدهم          هـمـه بـه کـربـلا گـریـز زدنـد

یا علـی زیـنب تو تاب نداشت          که شکـسـته سـر تـو را بـیـنـد

لیـک خـواهد رسید آن روزی          کـه سـری را بـه نیـزه ها بیـند

قـرآنِ زیـنب سـوره ات کـوتـاه تـر شـد           بابا چـرا افـطـارت امشب مخـتصر شد

نان و نمک خوردی به زخم من نمک خورد           دخـتــر شدن خـیـلی بـرایم درد سر شد

مـن دخـتـری بـابـایـی ام دلـشـوره دارم           در خواب دیـدم که سرت شَقّ القمر شد

امـشب زمـین و آسـمان کـرد الـتماست           امـشـب دعـاهــایـم تـمـامـاً بـی اثـر شـد

حـتی هـمـین نعـلیـن هـای وصـلـه پیـنه           گـفتـند آقـا جـان نـرو مسـجـد، اگـر شـد

اصـلاً خـبـر داری دلـم خـیـلی گـرفـتـه           دیدی که سر دردم از امشب بیشـتر شد

یـادم نـرفـتـه خـانـه ای کـه در مـدیــنـه           آتـش گـرفت و معـبـر آن چِـل نـفـر شد

یـادم نرفـته کـوچه دسـتان تـو را بـست           مادر زمـین خورد و شهـیدِ میخ در شد

یـک وقت دیدی کـوفه هم شد دشمن ما           یک وقت دیـدی ناله هـایم پُـر شـرر شد

یک وقـت دیـدی که سـرِ دروازه شهـر           خیرات این مـردم به اطفـالِ تو شَر شد

یک وقـت دیدی کـه اراذل سـر رسیدند           صدها جسارت از حرامی ها به سر شد

چه فکـرهـایی کـه نکـردم از سـر شب           بـازار و چـوبِ مـحـمـلِ خـونـی زینـب

خستگیِّ تنت از بال و پَرت معلوم است           حال و روزت ز نماز سحرت معلوم است

مرگ من، مرگ حسین و حسنت، سرفه نکن           چقدر لختۀ خون دور و برت معلوم است

ابـن ملـجـم چـه بـلایـی سـرمـان آورده           دیدم آخر به خدا زخم سرت معلوم است

بعد مادر به گمانم که قدت تا شده است           این هم از درد شدید کمرت معلوم است

به روی صورت پاکت عرق مرگ نشست           خس خس هر نفس مختصرت معلوم است

خون و اشک از سر و روی تو بریزد با هم           نـگـرانـی دل شعـله ورت معـلوم اسـت

داغ اولاد چه آورده سـرت، پـیـر شدی           بغض پی در پی و زخم جگرت معلوم است

هـمـۀ شهـر شـنـیـد إنـقَـطَعَ ظَـهـری را           خرد شد باز غرور پسرت، معلوم است

اُمّ إیمن به من از رخت اسارت میگفت           صدق گفتار وی از چشم ترت معلوم هست

گفتی عباسِ گلم، جان تو و جـان حسین           همۀ کرب و بلا در نظرت معلوم است

ای نـخل های خـستـه مـولای شما رفت           ای چـاه های صبر دیگر مرتضی رفت

گـلـدستـه ها را نـیـست جـز آوای مـاتـم           محراب را آن شور و آهنگ و دعا رفت

بـهر یتـیـمان نـان و خـرمـایـی نیـاورد           آنکس که مـی آورد نـان سفـره ها رفت

بـر زهـر تیـغ ابـن ملجـم بـس اثر ماند           اما طبیب از دست و دارویش شفا یافت

آمــد صــدای قَــد قُــتِــل از آسـمــان ها           از قـلـب هـا بـر آسـمـان؛ آهِ عـزا رفـت

از فُـزت ربِّ الـکـعـبـه بـاشـد آشـکـارا           در اوج غـربت رهنـمای ما سـوا رفت

سـیـمـای مـولا می کـند تـفسـیـر غربت           عـدل مـجـسـّم رهـبـر آیــیـنـه هـا رفـت

گل نـغمـه اش انّـا الـیـه راجـعــون بـود           بـهــر مـلاقـات خـدا شــیـر خـدا رفــت

با روی گلگون قلب خون فرق شکسته           مـظلـوم عـالم در بـر خـیـر النـسا رفت

خستـه از مردمِ دنیاست، چه تنهـا مانده           چند سالی است که در حادثه ای جا مانده

وقتِ رفتن ز درِ خانه به خود میگوید:           چند ساعـت ز هـجـران تو زهـرا مانده

زیرِ لب زمزمه اش ذکرِ: اَغِثْنِی یا رَب           فاطمه رفت، خدا حـیدرش ایـنجا مـانده

بعدِ سی سال غریبی و غـمِ در به دری           باز، چشمانِ علی سوی “دری” وا مانده

او فـقـط منـتظـرِ فـاطـمۀ زهـرا بود…           پس بدیهی است که بیگانه ز دنیا مانده

زینبش گفت: پس از حادثۀ «سیلی و در»           نه در این خانه حسن مانده، نه بابا مانده

سحـرِ نـوزدهـم بـود…عـلی راهـی شد           می رَوَد سوی قـراری که به فردا مانده

با چه شوقی طرفِ مسجد و محرابش رفت           در و دیـوار و ستـون ها به تماشا مانـده

فاطمه، مـنتـظرِ دیـدنِ روی علـی و …           این طرف دیـدۀ طفـلان؛ پِـیِ آقـا مانده

یک طرف، زینب و کلثوم و برادرهایش           یک طرف، فاطمه و حضرتِ طاها مانده

یک طرف، “خاک” عزادارِ غمِ بابایش           یک طـرف، منـتظرش عـالمِ بـالا مانده

ولی انـگار که دلتـنگِ رُخِ فاطمه است           رفت مـولا و.جهان، واله و شیدا مانده

وقتِ رفتن به لبش زمزمه ای داشت علی:           روی “در” چند نخ از چادرِ زهـرا مانده

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود           فـریـاد بـی‌صـدا، غـم دل بود و آه بـود

دیگر پس از شهادت زهـرا به چشم او           صبح سـفـیـد هم‌چو دل شب سـیـاه بـود

دانی چرا جـبـین عـلـی را شـکـافـتـنـد؟           زیرا به چـشم کـوفه عـدالـت گـنـاه بود

خونش نصیب دامن محـراب کـوفه شد           آن رهـبـری که کعبه بر او زادگـاه بود

یک عمر از رعیت خود هم ستم کـشید           اشک شبش به غربت روزش گواه بود

دستش برای مـردم دنیـا نـمک نـداشت           عـدلـش به چشم اهـل طمع اشتـبـاه بود

هم‌صحبتی نداشت که در نیمه‌های شب           حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود

مـولا پس از شهادت زهـرا غـریب شد           زهرا نه یار او که بر او یک سپـاه بود

وقتی که از محاسن او می‌چکـیـد خون           عـبـاس را به صـورت بـابـا نـگـاه بود

میثم هزار حیف که پوشیده شد ز خون           رویی که بهر گـمشـدگان شمـع راه بود

کیسه‌های نان و خرما خواب راحت می‌کنند         دست‌های پـیـنـه دارش استـراحت می‌کنند

نخل ها از غربت و بغض گلو راحت شدند         ناکـثـان هم از عدالت های او راحت شدند

ای خوارج، بهترین فرصت برای دشمنی ست         شمع بیت المال را روشن کنید، او رفتنی ست

درد را بـا گــریـه‌هـای بـی صـدا آزار داد         با لـبـاس نـخ نـمـایـش، کـوفـه را آزار داد

عدل و ایمانش اگر بر خصم مشگل ساز بود!         روی مسکـیـن‌ها درِ دارالـخـلافـه باز بود

دشمنـانـش در لـبـاسِ دوست بسیارند و او         بـنـدگـان کـیـسه‌هـای سـرخ دیـنـارنـد و او

ساده گی سفره اش خاری به چشم شهر بود         مرتضی با زرق و برق زندگی شان قهر بود

نیمه شب ها کوچه ها را عطرآگـین می‌کند         درعوض، درحقِ او هر خانه نفرین می‌کند

حرص اهل مکر، از بنده نوازیِ علی ست         داستـان بچه هاشان بی نـمـازی عـلـی ست

گــام در راهِ فــلانـی و فــلان بـرداشـتــنـد         از اذان ها نام او را مغـرضان بـرداشتـنـد

جرم سنگینی ست، بر لب خنده را برجسته کرد         چـاه ها دیدند مـولا خـستگی را خسته کرد

جُرم سنگینی ست، تـیغ ذوالـفـقاری داشتن         زخـم ها از بدر و خـیـبـر یادگـاری داشتن؟

جُرم سنگینی ست، از غم کوله باری داشتن         مثل پـیـغـمـبـر عـبـایِ وصله داری داشتن

جُرم سنگینی ست، بر تقدیر حق راضی شدن         با یـتـیـمـان روزهـای گرم هـمبـازی شدن

جُرم سنگینی ست، جای زر، مقدر خواستن         در دو دنـیـا خـیـر خواهـیِ برادر خواستن

جُرم سنگینی ست، در دل عشق زهرا داشتن         سـال ها در سیـنـه داغ کهـنـه ای را داشتن

هیچ طوفـانـی حـریف عـزم سُکـانش نبود         تـیـغ تـیـز ابـن مـلـجـم قـاتـل جـانـش نـبود

پشت در، آیینه اش را سنگ غافـلگیر کرد         زخـم بـازویـی، امیـرالمومنین را پیـر کرد

مرگ سی سال است بر او، خنجر از رو می‌کشد         هر چه مولا می‌کشد، از درد پهلـو می‌کشد

کردی هماره مرگ طلب از خدا، علی            تا مستـجـاب شد به نـمازت دعـا؛ علی

شب را به شوق مرگ نخفتی که صبحدم            فرقـت شود بطاعت یکـتا، دو تا، عـلی

اطفـال در خـرابه و مرغـان به لانه ها            بـا هـم گرفـتـه انـد بـرایـت عـزا، عـلی

ای مهربان پدر به یـتیمان ز جای خیز            بر کودکان خود ببر امـشب غـذا، علی

آن شب قَدَر ز سوزِ درون داشت با تو راز            کامشب کمین گرفـته براهت قضا علی

محـراب لـب گـشوده و فریاد می کشید            یک امشبـی به جـانب مسـجد میا، علی

پـیغمـبرِ در به نالـه در آمـد مـرو مـرو            ای با خـبـر ز نـقـشه خصـم دغـا علی

هستی ز بیم، جان خود از دست داده بود            بگـذاشتی بجـانب مسـجد چـو، پـا عـلی

گـفتی اذان آخـر خـود را بشوق مرگ            کردی ز خواب قاتل خود را صدا علی

تا تـیـغ کـیـن رسـیـد به فـرق منـیـر تو            زهرا به خُـلد نـاله زد و گـفـت یا علی

"میثم" کـه گشته مشتری درد عشق تو            عـاشـق بـود ولای تـو را بـا بـلا عـلی

نشان آمدنت، روی کعـبــه حــک شده بود           و صبر کعبه که لبــریز از تَـرک شده بود

دوباره کعبه ترک خورد؟! یا سر تو شکافت؟           از این پدیده، زمان هم دچار شک شده بود

شکاف کعبه، فدای سرت، چه سرّی داشت؟!          نشان مرگ و تولد، که مشتـرک شده بود !

در شکسته، لـگـد، گـریـه های در کـوچـه          غــمی بـــزرگ،به انــدازۀ فــدک شده بود

پخش سبک   

آه، زینب بـیـا ای دخـتــر من * بیــا کـنــار بستــر من * شد لحظــه های آخــر من * وای وای

آه، این من و این تقدیرم امشب * بیا شفا می گیرم امشب * در کوفه من می میرم امشب * وای وای

کـنــار بستــر من امشب هــمه بمـانـید            سـورۀ کـوثـر امشب برای من بخوانید

یافاطمه یازهرا ، یافاطمه یازهرا (۲ )

************************

آه، چه طعنه هائی که شنفتم * درموجی از خون تا که خفتم * فزت و رب الکعبه گفتم * وای وای

آه، اگر چه خود مشکل گشایم * شرمنده از تیغ جفایم * چون کرده او حاجت روایم * وای وای

از آه سیــنه من گــرفــتــه ماه کــوفــه            بر غربتم بگرید هـمـیــشه چـاه کــوفه

یافاطمه یازهرا ، یافاطمه یازهرا (۲ )

************************

آه، چها بگــویم من ز کیــنه * از آه مانــده کــنج سیــنه * از کــوچه تنگ مــدینه * وای وای

آه، دیدم ز قرآن کوثر افتاد * از یاس من برگ و بر افتاد * زهرای من پشت درافتاد، وای وای

دیدم که قطره قطره اشکش چکیده میشد              دستش به دست زینب پایش کشیده میشد

یافاطمه یازهرا ، یافاطمه یازهرا (۲)

پخش سبک   

ای طــفــل یتــیــم کـوفـۀ غــم             ای مانــده میــان کوچــۀ غــم

ای پیر مریض و دیــده بستـه             ای فقــیــر دل غمین و خستـه

ای کوفۀ غصــه ها و غـم ها             ای چــاه انیــس بی کــسی ها

ای میخ در و شــانه و مسمار             من رفتــنـی ام خــدانــگـهدار

فــرقم بشــکــسته             ازضربت شمشیر

آورده یــتــیــمــی             از خانۀ خود شیر

عــبــاس دلاور و رشــیـــدم             سر را به نهاده روی دیــوار

از گریه ی خود به پا نموده             غوغــا به دل حیــدر کــرار

******************************************

ای دخـتــر دل شــکــستــۀ من            ای زیـنـب زار و خـسـتــۀ من

همــراه اباالفضل و حـسیــنــم             نــزدیک بیـا تو نــور عیــنــم

یــادت نـــرود دشــت بــلا را             هـنگــامــۀ سخت کــربــلا را

امــیــد بــرادرت بــــمــانـــی             هــم سنگــر مــادرت بـمــانی

قـربــان دو دستت             ای ساقی عطشان

جـــانــم به فــدای             این چشم غزل خوان

گــر علقمه رفتی ای عزیــزم             یــاد لب عطشان حسیــن باش

مشکت بنــما تـو پُــر ز آب و             تو ســاقی طفلان حسیـن باش

رستگــاریِ خــودم را زِ سحـر می بینم            رویِ فــرقم به خدا خـونِ جگـر می بینم

گرچه از زخم، سرم تا نوکِ پا میسوزد            خــویش را در وسطِ شعـلــۀ در می بینم

خانه ام سوخت،گُلم سوخت،دلم سوخت،فقط            سالها هست که خــاکستر و پَــر می بینم

همه سرمایهٔ من فاطمه ام بود که رفت            از غم اوست که یک عمر شرر می بینم

زینـبـم گـفت بمـانــم ، وَ بمانــم چه کـنم            من که جامانده خودم را ز سفـر می بینم

دختــرم گــریـه نکـن کـربـبـلائی داری            من تورا پشتِ سـرِ نـیـزه و سر می بینم

از شرار دل من چـشم تــرم می سوزد            دل من بیشتر از زخــم سرم می سوزد

مثل نخــلی كه فتــاده است كنــار دریـا            دل گرفته شرر و چشم تــرم می سوزد

برغریبی حسین و حسن و زینب خویش            همچنان شمع؛ دل شعـلـه ورم می سوزد

تا به رخســارۀ عبــاس نگــاهــم افتــاد            دیدم از غصه وجـود پســرم می سوزد

چون به زینب نگرم یـاد كنم از زهــرا            گوئیا فــاطـمه پـیش نظــرم می ســوزد

اینـقــدر اشك نریــزیـد عــزیــزان دلــم            كه من از آتش این غم جگرم می سوزد

قدری از بستـر من فــاصله گیـرید همه           هر یتیمی كه بود دور و برم می سوزد

بسته ام بــار سفــر لیـك خــدا می دانــد           نگرم چون به شما بال و پرم می سوزد

ای« وفائی» به خدا تا ابدیت همه شب           همچنان ماه چراغ سحــرم  می ســوزد

بــابــای دهــر دست مــنــو دامــن شــمــا           آقــا یـتـیــم مــی شــوم از رفــتــن شــمــا

با جــرم ایـنکــه دوره تــان نیستــم؛ نشــد           تا ســر نهــم شبــی به ســرِ دامـن شــمــا

در روضه کاش جان بدهم از غمت مگـر          در یک زمــان کـفـن بشــوم با تــن شــما

عــالــم نداشت جامــۀ در شــأنتــان عـلـی          جــانــم فــدای وصــلــۀ پــیــراهــن شــما

دربــیــن قــبــر مــنــتــظــر دامــن تــوأم           افــتــاده زحمتِ ســرِ من گــــردن شــمــا

امشب غمت به دست فلک  ابــر می دهد

دارد حسن به خـواهر خود صبر می دهد

انـگــار شــام عــمــر تو بابا ســحــر شده          از غــصــۀ تو زینب تو محــتــضــر شده

آنــقــدر دور بــستــر تو لــطمــه میــزنـم           تا دیده واکــنی به من خــون جـگــر شده

بابا دو روزه جسم  تو را زهــر آب کرد           مــانـنـد مــادرم تـن تو مخــتـصــر شــده

خــون روی چـشم تو چقدر لختــه میشود           انگــار زخــم فــرق ســرت باز تــر شده

آن پارچه که زخــم تو را بستــه ام به آن           واکــردنش خــدا چــه قــدر دردســر شده

از گریه های دخــترت عالم به غم نشست

یک تیغ دشمنت زد و زینب چنین شکست

وای از دمی که روی تل آمد به چشم دید           هر کس رسیده دشنه و شمشیــر می کشید

برگشت سمت شهر مدینه به گــریه  گفت           یا مصطفــی بـرس تو به فــریاد نـا امیـد

این کشتــۀ فتاده به هـامون حسیـن توست           از جــور دشمنت شده اینگــونه او شهیــد

باقــی نمانــده است دگــر پیــکــری از او           از بس که  تیغ از تن او یـاس و لاله چید

با آنکه شــاه بی رمق افتــاد روی خــاک           دشمن مگرکه از سر او دست می کشیــد

یک عمرهم که  گریه کنم باز هم کم است

هر روز و شب برای غلامت محرم است

درد هــا حبــس شـده در چـشـمت            نفــس ســوخــتــه ات پُــر آه است

ايــن هــمــه مــرد كــنــارت امــا            همنـشـيـن تو فـقـط يك چــاه است

دست تو ســايــه يك شهــر ولــي            سفــره ات نـان جــو و گنــدم بود

وسعـت دست كــريمت تا عــرش            جـيـب تو جـيـب هــمه مــردم بود

يـكــي يــكــدانــه حــق بــــودي و            آســمــان غيــر تو دلــدار نـداشت

در زمين حـيــف ولــي انـگــاري            حـرف هاي تو خــريــدار نداشت

بعد ســي ســال از آن روز تـلــخ            به در و كــوچه هنــوز حســاسي

روضه ات فرق سر منـشق نيست            كــشتـۀ صــورت ســرخ يــاســي

نـاگهــان فــزت و رب الكــعــبــه            بر لب سجــده سرخت گــل كــرد

بعد طــوفان شد و محــراب افتـاد            خــون پيــشانيتان غــل غــل كرد

ای تجــلیــات ذات کبــریــایــی یا عــلــی            ای یگــانــه شرح آیـات خــدایی یا عــلـی

یا ولی الله اعظــم آفــرینش مست تــوست            ســاقــی تــوحـیــدیِ جــام ولایی یا علــی

هم وصیّ مصطفی؛ هم خانه زاد کعبه ای            محـرمی تو، در حریــم کبــریایی یا عـلی

ملک ایمان را امیــرالمومنین تنهــا تـویی            ملک هستی را بحق فــرمانروایی یا علی

نام تو لــرزه به قـلـب کــافران انــداختــه            ذوالفقار حـقّـی و خیبــر گشــایی یا عــلی

این تویی برتر ز فهـم و عقــل ابنـای بشر            این منم مـفـتــون این ایــزد نمایی یا علی

این تویی پــای پیــاده تا خــدا ره برده ای            این منــم آورده ام دست گــدایــی یا عـلی

مستحق تر از من مسکین نمی یابی شـهـا            سائــلــم بر لــقمه نان هل اتــایی یا عــلی

ساقــیا در این عطش آبــاد گیر افتــاده ام            بــاده خــواهم از سبــوی لافتــایی یا علی

زآستین دستـی برآور دستگیــری کن مرا            از تبــاهی گنــاهــم ده رهــایــی یا علــی

در میــان ظلمت قبــرم ســلامت می کنـم            نور مطلق، حضرت مـولا کجایی یا علی

ای شهادت پیشه صهبــای شهادت طالبــم            تا خضاب خون کند رنگم حنایی یا عــلی

آن که با تیغ به زهر آلوده ات از پشت زد            خورد قلبش مهر اشق الاشقیـایی، یا علی

بود بیمـار و پرستــاری از او کردی و او           خوب جبران کرد با صد بی وفایی یا علی

قاتــل بی شــرم لبخندی به نــامردی زنـد            که ندارد زخــم زهــرآگـین دوایی یا علی

شیر می بخشی به او ، او مرگ تو دارد طلب           وای زینب مُرد از این بی حیــایی یا علی

عـقدۀ هجــران یاس نیــلی ات را باز کرد            تیغ ظالم می کند مشکــل گشــایی یا علی

فــاطمه یا فــاطمه شد آخــرین ذکــر دلت            می شوی مهمــان بــانوی سمــایی یا علی

پخش سبک   

بر غــم عشقت آقــا اسیــرم            که تو سلطانی و من فـقـیرم

آرزویــم بُــود وقت مُــردن            یا عــلی گویم آنــدم بمیــرم

من بنــده تو مــولایی ، من قطــره تو دریــایی ، ای معــنیِ آقایی

یــا سیّــدی یا حـیــدر؛ یا سیّــدی یــا حـیــدر؛ یا سیّــدی یا حـیــدر

*****************************************

شــده امشب بــرا مــاتــم تو            نوحـه هــای مــلائک دم تو

خــورده آقا گــره تا قیـامت            لیــلــة القــدر من با غــم تـو

ای دلــربــا اربــابــم ، ای گــرمی آوایــم ، ای سیّــد و مــولایــم

یا سیّــدی یــا حـیــدر؛ یا سیّــدی یا حـیــدر؛ یــا سیّــدی یا حـیــدر

*****************************************

عمر تو یکسره درد و غم بود            هَمدَمت نــاله و ســوز سیــنه

لیکــن آغـاز این غصه هایت            بوده از کـوچه های مــدیــنـه

دل خستــه و مغمومی ، از حق خود محــرومی ، تو اولین مظلومی

یــا سیّــدی یا حـیــدر؛ یا سیّــدی یــا حـیــدر؛ یا سیّــدی یا حـیــدر

*****************************************

با شــرار عطایت علی جــان            پرتو افشــان نما شمــع ما را

یک شب جمعه ای جان زینب            کربلایی کن این جمــع ما را

ای خــاک کــویت طلا ، این دل شده مبــتــلا ، کــن قسمتــم کــربـلا

یــا سیّــدی یا حـیــدر؛ یا سیّــدی یــا حـیــدر؛ یا سیّــدی یا حـیــدر

پخش سبک                            شب نوزدهم ماه رمضان

غــم از حال و روزم بُود منجــلی            بســوزد دلــــم در عــــزای ولــی

زنم نــاله چون کــودکــان یــتــیـم            که ضربت رسیــده به فرق عــلی

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

فلک گرچه شد از غمش بی قرار            خــزانِ وجــودش شده چون بهـار

بــه نــام خــداونــد کعـبــه قــســم            علی غرقه در خون شده رستگار

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

زمــانــه نــکــرده به مــولا وفــا            که دیده به خود لحظه لحظه جفا

علی فرق بشکسته در موج خون            رَوَد دیــدن بضعــۀ مصــطــفــی

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

به ســوز و به آه و دل مضطرش            علی روضه خوان شد به چشم ترش

مخــور غصه ای یاس نیلــوفـری            تو دستت شکستــه علی هم سرش

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

الا بــضعــۀ پــاک پـیــغــمــبــری            الا ای که تــو هــستــیِ حــیــدری

بدان جــانم آن دم ز تن شد بُـرون            که دیــدم تو افـتــاده پــشــت دری

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

شب بیست یکم رمضان

غمم منــجلی گــشــته واغــربــتــا            که داغ ولـی گــشــته واغــربــتــا

شده کوفه شهر غــم و اشک و آه            عــزای علــی گشتــه واغــربـتــا

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

جهان بانگ وا غـربـتـا را شنـیـد            که مظلوم و تنـها چو او کس ندید

در ایــن دار دنــیــا در اوج بـــلا            دوبــاره یــتیــمی به زینب رسیـد

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

ز کیـن جـانـشـیـن نـبـی کشته شد            به خــلق دو عــالــم ولی کشته شد

مــنــادی نــــدا داده از آســمــــان            که سـاقـی کـوثــر علــی کشته شد

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

امــام دو عــالــم اگــرچــه ز غــم            به رنــج غــریـبی شــده مــبــتــلا

ولی بــایــد ایـنجــا بگــویــم به آه            امــان از عــلــی اکــبــر کــربـلا

علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی * علی یاعلی یاعلی یاعلی

*************************************************

ز داغ عــلی کـوفـه غــوغـا شـده            وَ چشمان ز گــریه چو دریـا شده

ولی یک علــی در صف کــربـلا            تــمــام تــنــش اربــاً اربــاً شـــده

علی اکبرم ای علی اکبرم *علی اکبرم ای علی اکبرم *علی اکبرم ای علی اکبرم

پخش سبک    

شام فــراقــم سحــر شد ،‌ آمد زمان جدایی           من راهی ام سوی زهرا،‌ ای بانوی من کجایی

من حیـدرم حـیـدرم من           دل از همه می برم من

***********************************

من می روم سمت مسجد، با یاد زهرای خسته           با یاد آن لحظه ای که، دستان من بود بسته

یادم نرفته که درب، کاشانه ام شعله ور بود           با چشم خود دیدم آن دم، زهرای من پشت در بود

یادم نرفته که محسن، آن طفل شش ماهۀ من           پرپر شد از ضربۀ در، وای از غم خانۀ من

من حیـدرم حـیـدرم من           دل از همه می برم من

***********************************

جامانده داغی به قلبم، از کوچه های مدینه           داغ کبــودی صورت، داغ کبــودی سیــنه

دیگر نمانده قـراری، طاقت نــدارم بمــانم           درآخرین لحظه ها من، شعر غمش را بخوانم

تنها غــم مانده در دل، داغ عزیزان زینب           ای کوفیان بعد حیدر، جان شما جان زینب

من حیـدرم حـیـدرم من           دل از همه می برم من

*********************************************************

شب بیست و یکم و شهادت

امشب فضای دل من،‌ درالتهاب غم توست           این چند شب قلب عالم،‌ درگیر در ماتم توست

یامـرتضی یاعلـی جان           یامـرتضی یاعلـی جان

***********************************

امشب یتیمان کـوفـه، در انتظار تو هـستند           چشم انتظار قدومت، دربین راهت نشستند

شاید دوباره بیاید، بر دوش او نان و خرما           دیگر نمانده تحمل، از غصه اش در دل ما

شب های کوفه به یاد، ذکر و دعای تو مانده           بین خرابه مریضی، شعر فراق تو خوانده

یامـرتضی یاعلـی جان           یامـرتضی یاعلـی جان

***********************************

درلحظۀ واپسینت، دیدی دو چشمان عباس           دست حسینت نهادی، در بین دستان عباس

کردی وصیت عزیزم، در کربلا یاورش باش           در موعد قحطی آب، آری تو آب آورش باش

یاری نما زینبم را، می گردد از غصه بی تاب           دانم که هرگزننوشی، پیش ازحسین جرعۀ آب

یامـرتضی یاعلـی جان           یامـرتضی یاعلـی جان

***********************************************************

زبانحال حضرت زینب (س)

ازغصۀ جان فزایت،‌ قلبم شده غرق غوغا           رفتی تو از پیش زینب،‌ با فرق بشکسته بابا

من زیـنـبـم زیـنـبـم من           ازغصه جان برلبـم من

***********************************

ایکاش زینب بمیرد، از حال تو در وضویت           جانم به لرزه می افتد، با دیدن رنگ رویت

بعد تو گردد مدینه، بهر حسن شهر غـم ها           پایـین منبـر ز دشمـن، او بـشنـود ناسـزاها

وای من از شهر کوفه، از غربت نورعینم           از تشنگی و غم آب، از ماجـرای حـسـینم

من زیـنـبـم زیـنـبـم من           ازغصه جان برلبـم من

***********************************

تازه شود داغ مــادر، با رفتــن تو ز خانه           از بین در نانجـیبی، می زد به او تـازیانه

بابا نــرفته ز یادم، شستی تنش را شبــانه           کردی کفن جسم او را، دور از همه مخفیانه

یادم نرفته که هر شب، بر قبر او گریه کردی          از بی وفایی مردم، در نزد او مویه کردی

من زیـنـبـم زیـنـبـم من           ازغصه جان برلبـم من